-تو جبهه شیمیایی شدم.
آنقدر جا خوردم که محکم روي ترمز زدم!با شنیدن بوق ممتد ماشینها ,متوجه خطرناك بودن
کارم شدم.ولی بی توجه گفتم: راست می گی؟
از آن لحظه نمی دانم به چه دلیل ((شما))تبدیل به ((تو))شد و فعلها از حالت جمع در
آمد.وقتی جوابی نداد پرسیدم:ازدواج کردي؟
آقاي ایزدي سرش را برگرداند و نگاهم کرد.بعد با لبخندي محو پرسید :این دو سوال چه ربطی
بهم داره؟
-هیچی.
به سادگی گفت:نه,تنها زندگی می کنم.ازدواج هم نکرده ام.
صدایم می لرزید,گفتم: آقاي ایزدي...
با خنده گفت:من تا حالا به هیچ کس این حرفها را نگفته بودم.پس حالا که می دونی ,جزو
محارم من هستی و منو دیگه ایزدي صدا نکن.
با خجالت گفتم : پس چی صدا کنم؟
آرام گفت:حسین.
اشک چشمانم را پر کرد.ماشین ها رد می شدند و با چراغ علامت می دادند که حرکت کنم.اما
نمی تونستم,با بغض گفتم: تو هم منو مهتاب صدا کن,حسین!
سري تکان داد و گفت:نمی خواي حرکت کنی؟
 با پشت دست اشکهایم را پاك کردم,حسین معصومانه دستمال کاغذي را به طرفم گرفت و
گفت:
-چرا گریه می کنی؟
با خنده گفتم :چون به قول برادرم سهیل , زرزرو هستم!
هر دو خندیدیم و من حرکت کردم.